لکنت زبان

لکنت زبان، یا همان مِن مِن کردن، اختلال روانی گفتار در دوران کودکی است؛ که شامل مشکلات مکرر و قابل توجهی در روانی و جریان گفتارِ طبیعی می شود. افراد دارای لکنت زبان، می‌دانند که می خواهند چه بگویند، ولی در بیان آن مشکل دارند. مثلا ممکن است در بیان یک کلمه، هجا، صامت (حروف بی‌صدا)، یا مصوت (حروف صدادار) به مشکل برخورند، و آن را با تکرار و یا طولانی ادا کنند. و یا مثلا زمانی که به یک کلمه یا صدای دشوار می‌رسند، مکث می‌کنند زیرا در بیانِ آن مشکل دارند.

لکنت زبان در میان کودکان خردسال طبیعی است زیرا در مسیر یادگیری برای کسب مهارتِ صحبت کردن هستند، و مهارت‌های کلامی و زبانی آنها آنقدر رشد نیافته تا بتوانند منظور خود را در قالب کلمات، و هجاها بیان کنند. اما چیزی که مسلم است این است که بسیاری از این کودکان از این مرحله رشدی به راحتی و بدون مشکل عبور می‌کنند.

اما، در برخی مواقع، لکنت زبان می‌تواند بیماری مزمنی شود که تا بزرگسالی ادامه یافته و بر عزت نفس و تعامل فرد با دیگران اثر بگذارد.

کودکان و بزرگسالانی که لکنت دارند، می‌توانند از درمان‌هایی مانند گفتاردرمانی، دستگاه‌های الکترونیکی برای بهبود مهارت روانی در کلام، یا درمان شناختی رفتاری سود ببرند.