اوتیسم چیست؟
اختلال طیف اوتیسم (Autism) یک اختلال گسترده و مرتبط با رشد مغز است که بر نحوه درک و تعاملات فرد با دیگران تأثیر می گذارد و باعث ایجاد مشکلاتی در تعامل اجتماعی و ارتباطات می شود. این اختلال شامل الگوهای رفتاری محدود و تکراری است. اصطلاح «طیف» در اختلال طیف اوتیسم به طیف وسیعی از علائم و شدت آن اشاره دارد.
اختلال طیف اوتیسم از اوایل کودکی شروع می شود و از نظر اجتماعی باعث ایجاد مشکلاتی در عملکرد افراد می شود. بیشتر بچه ها در در آغاز سال نخست زندگی نشته های اوتیسم را بروز می دهند. ممکن است برخی از کودکان سال اول کاملا طبیعی رشد می‌کنند و سپس در 18 تا 24 ماهگی وقتی نشانه های درخودماندگی در آنها ایجاد می‌شود، دوره پسرفت را پشت سر می‌گذارند.
کسب مشاوره
جهت ارتباط با کارشناسان ما می توانید در 24 ساعت شبانه روز از طریق دکمه واتس اپ به ما پیام دهید. کارشناسان ما در اولین فرصت با شما تماس میگیرند.
همچنین میتوانید در ساعات مشخص شده از طریق تماس تلفنی اقدام کنید یا فرم دریافت مشاوره را تکمیل کنید.
علائم اوتیسم
برخی از کودکان علائم اختلال طیف اوتیسم را در اوایل دوران نوزادی نشان می دهند، مانند کاهش تماس چشمی، عدم پاسخ به اسم خود یا بی تفاوتی به مراقبین. سایر کودکان ممکن است در چند ماه یا چند سال اول زندگی به طور طبیعی رشد کنند، اما ناگهان گوشه‌گیر یا پرخاشگر شوند یا مهارت‌های زبانی خود را از دست بدهند. علائم اوتیسم معمولا در سن 2 سالگی دیده می شود.
هر کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم احتمالاً دارای یک الگوی رفتاری منحصر به فرد و سطح شدت – از عملکرد پایین تا عملکرد بالا- است. برخی از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در یادگیری مشکل دارند و برخی از آن ها نشانه‌هایی از هوش کمتر از حد طبیعی دارند. سایر کودکان مبتلا به این اختلال از هوش طبیعی تا هوش بالایی برخوردارند – آنها به سرعت یاد می گیرند، با این حال در برقراری ارتباط و به کار بردن آنچه در زندگی روزمره و سازگاری با موقعیت های اجتماعی لازم است، مشکل دارند.
به دلیل ترکیب منحصر به فرد علایم در هر کودک, تعیین شدت این اختلال گاهی دشوار است. به طور کلی، تشخیص این اختلال بر اساس سطح اختلالات و نحوه تأثیر آنها بر توانایی عملکرد افراد مبتلا می باشد.
افرادی که اختلال طیف اوتیسم دارند علائم رایجی از جمله موارد زیر دارند:
- ارتباطات و تعامل اجتماعی
- الگوهای رفتاری
ارتباطات و تعامل اجتماعی
یک کودک یا بزرگسال مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است مشکلاتی در تعامل اجتماعی و مهارت های ارتباطی داشته باشد از جمله:
- عدم پاسخ به نام خود (به نظر می رسد گاهی اوقات صدای افراد را نمی شنوند)
- اجتناب از در آغوش گرفته شدن (مگر زمانی که خودشان بخواهند این کار را انجام دهند)
- ترجیح به تنهایی بازی کردن
- برقراری تماس چشمی ضعیف و فقدان حالت های صورت
- صحبت نکردن یا با تاخیر صحبت کردن، یا توانایی قبلی که در بیان کلمات یا جملات داشته اند را در حین مکالمه از دست می دهند.
- عدم توانایی در شروع مکالمه یا ادامه دادن مکالمه (فقط موارد که نیاز به پاسخ کوتاه را دارند جواب می هند)
- صحبت با لحن یا ریتم غیرعادی و استفاده از صدایی مانند آواز خواندن و گفتار ربات مانند حین صحبت کردن
- تکرار کلمه به کلمه عبارات یا کلمات (عدم توانایی در تحلیل نحوه استفاده از آنها)
- عدم توانایی در درک سوالات یا دستورالعمل های ساده
- عدم بیان عواطف یا احساسات خود و ناآگاه بودن از احساسات دیگران
- مشکل در تشخیص نشانه های غیرکلامی دیگران مانند تفسیر حالات چهره، وضعیت بدن یا لحن صدا
- برقرار کردن تعاملات اجتماعی نامناسب (به صورت منفعلانه و تهاجمی)
- عدم علاقهبه اشتراک گذاشتن موضوعات مورد علاقه، هیجانات و اشیا
الگوهای رفتاری
یک کودک یا بزرگسال مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است الگوهای رفتاری، علایق یا فعالیت های محدود و تکراری داشته باشد، از جمله:
- حرکات تکراری مانند تکان دادن اعضای بدن مانند دست، چرخیدن
- اجرای روال یا مناسک خاصی برای فعالیت‌های روزانه و با کوچکترین تغییر دچار اختلال می شود (رفتار آیینی)
- داشتن رفتارهای اجباری و وسواس گونه به گونه ای که فرد اجبار در انجام آنها به صورت سفت و اغراق آمیز دارد مانند راه رفتن با انگشتان پا
- مجذوب شدن در جزئیات یک شی به گونه ای که درکی از هدف یا عملکرد کلی شی ندارند.
- حساس بودن بیش از حد به نور، صدا یا لمس اما ممکن است نسبت به درد یا دما بی تفاوت باشند.
- اجتناب از باز های ساخنگی یا تقلیدی مانند به پرواز در آوردن هواپیما یا با چنگال به عروسک غذا دادن و …
- داشتن ترجیحات غذایی خاص، مانند خوردن تنها چند غذا، یا امتناع از غذاهای با بافت خاص
- توجه متمرکز فقط بر یک جنبه در روابط
علل اوتیسم
درخودماندگی هیچ علت مشخص ثابت شده ای ندارد. با توجه به پیچیدگی این اختلال و این واقعیت که علائم و شدت آن متفاوت است، علل زیادی برای این بیماری وجود دارد. ژنتیک و فاکتورهای محیطی هر دو ممکن است در ایجاد این اختلال نقش داشته باشند.
ژنتیک
به نظر می رسد چندین ژن مختلف در شکل گیری اختلال طیف اوتیسم نقش دارند. برای برخی از کودکان، اختلال طیف اوتیسم می تواند با یک اختلال ژنتیکی مانند سندرم رت یا سندرم X شکننده مرتبط باشد. برای سایر کودکان، تغییرات ژنتیکی (جهش) ممکن است خطر اختلال طیف اوتیسم را افزایش دهد. هنوز ژن‌های دیگر ممکن است بر رشد مغز یا نحوه ارتباط سلول‌های مغزی تأثیر بگذارند، یا ممکن است شدت علائم را تعیین کنند. برخی از جهش های ژنتیکی به نظر می رسد ارثی هستند، در حالی که برخی دیگر خود به خود رخ می دهند.
فاکتورهای محیطی
محققان در حال حاضر در حال بررسی این موضوع هستند که آیا عواملی مانند عفونت های ویروسی، داروها یا عوارض دوران بارداری، یا آلاینده های هوا در ایجاد اختلال طیف اوتیسم نقش دارند یا خیر.