درهرمرحله از زندگی، ارائه دهندگان خدمات بهداشتی باید در نظر بگیرند که کدام منابع و تطابق ها برای به حداکثر رساندن پیامدهای درمانی مثبت و بهزیستی مورد نیاز است، به ویژه شناسایی فاکتورهای روان شناختی موثر بر خودمدیریتی (مانند، فرهنگ، محیط، تعیین کننده­های اجتماعی، نقش ها ومسئولیت های زندگی، روابط بین فردی، همچنین ویژگی های فردی مانند، نژاد/ قومیت، سن، زبان و وضعیت اجتماعی-اقتصادی) مورد نیاز است.

باتوجه به ماهیت پویا و سریع تحولات شناختی و تغییرات هیجانی در دوران نوجوانی، تشخیص زود هنگام افسردگی، اختلالات اضطرابی، مسائل مربوط به غذا خوردن وناتوانایی های یادگیری، می­تواند دامنه و اثربخشی، گزینه های درمانی را افزایش دهد، همچنین ممکن است در به حداقل رساندن تاثیرات  منفی بر خودمدیریتی دیابت و پیامدهای بیماری کمک نماید. از آنجایی که  این نوجوانان به سیستم های حمایت اجتماعی ( مانند، خانواده و ارائه دهندگان خدمات درمانی) وابسته هستند، در نهایت باید، آنان را به سمت و سوی خودمدیریتی مستقل هدایت کرد، همچنین خانواده و شبکه های اجتماعی مرتبط به آنان لازم است در ارزیابی و درمان روان شناختی گنجانده شوند. والدین کودکان مبتلا به دیابت نوع۱ ، به ویژه در زمان تشخیص اولیه بیماری، مستعد افسردگی هستند. افسردگی مقاوم والدین،  می­تواند برسازگاری ومدیریت فرزندشان در بیماری دیابت بویژه، کودکان کوچکتر تاثیر­گذارد.

آموزش اعضای خانواده، تقویت مهارتهای حل مسئله و حل تعارض می­تواند مدیریت دیابت را بهبود بخشد، دستیابی به سطح مطلوب گلوکز را تسهیل و رنج روانی ناشی از دیابت را کاهش بخشد. سالهای نوجوانی با نقص در مراقبت از دیابت و اختلال در ارتباطات بین اعضای خانواده، جوانان و ارائه دهندگان خدمات درمانی شناخته شده است. مشخصه های بلوغ نرمال افزایش استقلال در تصمیم گیری و تمایل به گروه همسالان، برای تایید خود پنداره و خود ارزشمندی می­باشد. تمایل نوجوانان به مطابقت و همسانی در گروه ممکن است در پنهان کردن یا به حداقل رساندن رفتارهای مراقبتی دیابت نقش داشته باشد. در نتیجه  خودمدیریتی آنان را در مدرسه به خطر بیاندازد.

رشد شناختی و مهارتهای تصمیم گیری بر طیف گسترده های از رفتارهای پرخطر و پذیرش رفتارهای خود مدیریتی در زندگی روزانه تاثیر مثبت خواهد گذاشت. سطح نا مطلوب مدیریت گلوکز خون نباید به طور خودکار به سرکشی و نافرمانی نوجوانان و یا فقدان نگرانی آنان برای سلامتی شان نسبت داده شود. بنابراین  ارزیابی دقیق روان شناختی متناسب با سن و بررسی دقیق رژیم های پزشکی، توصیه می­شود، تا اصلاحات لازم، برای تسهیل خودمدیریتی و بهزیستی انجام شود. چنانچه نوجوانان در پذیرش حمایت از پزشکان، خانواده و دوستان مقاومت نشان دهند، باید احتمال مسائل روان شناختی  جدی تر را مورد توجه  و ارزیابی قرار گیرد.

اگرچه مسائل اخلاقی و حقوقی مربوط به پذیرش و یا امتناع از مولفه های درمانی (به عنوان مثال، پمپ انسولین) به طور گسترده مورد مطالعه  قرار نگرفته است، بدون شک این موضوعات در فرایند درمان ظاهر خواهند ­شد. بنابراین هنگام ارزیابی و درمان باید موضوع رضایت از درمان، مورد توجه قرار گیرد.

ظهور فن آوری هایی مانند تلفن و رایانه  با هدف ارسال اطلاعات  مورد نیاز برای خود مدیریتی، می­تواند در حفظ ارتباط از طروق کانال های غیر حضوری مفید باشد و ممکن است راهی برای ارتباط مستقیم جوانان با ارائه دهندگان خدمات درمانی فراهم نماید، به طوری که آنان، در خود مدیریتی احساس استقلال نمایند. بحث و گفتگو با نوجوانان باید شامل پرسش هایی در مورد بهزیستی، رنج روانی در دیابت و رفتارهای پرخطر(سوء مصرف مواد و فعالیت های جنسی) آنان باشد.